เหตุแห่งความกลัวตาย

แม้เราทุกคนจะรู้ดีว่าความตายเป็นของธรรมดาที่จะหลีกเลี่ยงไม่พ้น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่วายที่จะหวาดกลัวความตาย พระพุทธเจ้าตรัสถึงเหตุที่ทำให้คนหวาดกลัวความตายไว้ดังนี้

“ ...บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีความกำหนัดยินดี ชอบใจ มีตัณหาในกามทั้งหลายยังไม่หมดสิ้น เมื่อประสบกับความเจ็บไข้ป่วยหนัก บุคคลผู้นั้นก็มีความทุกข์วิตกอย่างนี้ว่า เราจะต้องละจากกามทั้งหลายอันเป็นของรักของเราไป จึงเศร้าโศกสะดุ้งกลัวต่อความตาย

บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีความกำหนัดยินดี พอใจรักใคร่ในกาย เมื่อประสบกับความเจ็บไข้ป่วยหนัก บุคคลผู้นั้นก็มีความทุกข์วิตกอย่างนี้ว่า เราจะต้องละทิ้งกายอันเป็นของรักของเราไป จึงเศร้าโศกสะดุ้งกลัวต่อความตาย

บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ที่ไม่ได้ทำกรรมดีไว้ ไม่ได้สร้างกรรมอันเป็นกุศล อันจะเป็นที่พึ่งได้ไว้ แต่เป็นผู้ทำกรรมชั่ว สร้างบาปอกุศลไว้ เมื่อประสบกับความเจ็บไข้ป่วยหนัก บุคคลผู้นั้นก็มีความทุกข์วิตกอย่างนี้ว่า กรรมดีเราไม่ได้ทำไว้ คติที่ไปของสัตว์ทั้งหลายที่ไม่ได้ทำกุศลกรรมไว้ กรรมอันเป็นบาปได้กระทำไว้แล้วมากเพียงใด ตัวเราจะละโลกนี้ไปสู่ทุคติตามบาปกรรมที่ทำไว้ จึงเศร้าโศกสะดุ้งกลัวต่อความตาย

บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้มีความเคลือบแคลงสงสัยในพระสัทธรรม เมื่อประสบกับความเจ็บไข้ป่วยหนัก บุคคลผู้นั้นก็มีความทุกข์วิตกอย่างนี้ว่า เราเป็นผู้มีความเคลือบแคลงสงสัย ไม่แน่ใจในพระสัทธรรม จึงเศร้าโศกสะดุ้งกลัวต่อความตาย”

กล่าวโดยย่อ เหตุที่คนเราหวาดกลัวต่อความตายมี 4 ประการ คือ

1. เหตุเพราะตัณหาในกามคุณ 5 (รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส)
2. เหตุเพราะพอใจรักใคร่ในกาย ยึดมั่นถือมั่นในกายว่าเป็นเรา เป็นของเรา
3. เหตุเพราะไม่ได้สร้างกรรมดีไว้ จึงกลัวว่าตายแล้วจะไม่ได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี หรือเหตุเพราะทำกรรมชั่วไว้ จึงกลัวว่าตายแล้วจะตกนรก
4. เหตุเพราะไม่มีศรัทธาในศาสนาจึงขาดที่พึ่งทางจิตใจ

ด้วยเหตุ 4 ประการนี้ ทำให้บุคคลเกิดความกลัวเมื่อจะละจากโลกนี้ไป

จากหนังสือ “ใจดีสู้เสือ” โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก (พ.ศ. 2552)